25η Μαρτίου 1821 ημέρα εθνεγερσίας, ενότητας και αγώνα

“Κι έβλεπα τ’ άστρο τ’ ουρανού μεσουρανίς να λάμπει και μας γελούσαν τα βουνά τα πέλαγα κι οι κάμποι... κι ετάραξεν τα σπλάχνα μου ελευθερίας ελπίδα, κι εφώναζα: Ω θεϊκά, κι όλη αίματα πατρίδα” Δ.Σολωμός "Και πριν αρχίσει ο πόλεμος, θυμίσου, ο Ησαΐας να βγη ψηλά στο ξέφαντο κι εκείθε να κηρύξη τον φοβερόν  τον όρκο μας, για να γνωρίση ο κόσμος ότι το ράσο του παπά  κι η μίτρα του Δεσπότη θα γεννούν χάρου  φλάμπουρο και σκιάχτρο και σκοτάδι και κατασάρκι μελανό  στην Αγια Τράπεζά μας όσο σ' αυτά τα  χώματα δαφνοστεφανωμένη η δουλωμένη εκκλησιά το  μέτωπο δε δείξη". (Απ.Βαλαωρίτη, "Έργα") Μέρα εθνεγερσίας για την ένδοξη πατρίδα μας η 25 Μαρτίου,  αλλά και μέρα πανανθρώπινης σωτηρίας. Ευαγγελισμός.  Πάλλευκος ο αρχάγγελος της Παναγίας, φωτίζει το κελί της σκλαβωμένης πατρίδας, για να μεταφέρει  το λυτρωτικό χαιρετισμό και να πει αυτή τη φορά: “Χαίρε! Ελλάδα ο Κύριος μετα Σου!”. Το θεϊκό φως απλώθηκε στην ψυχή και τη σκέψη των ραγιάδων. Το σώμα των σκλάβων που για 400 χρόνια  ήταν μουδιασμένο από τη δουλεία ξαναπήρε το δώρα της ζωής. Άναψε από το χαρμόσυνο άγγελμα το αίμα και γοργά ξανακύλισε μέσα στις φλέβες και όπλισε με δύναμη  τα στιβαρά χέρια, που κράτησαν το σκληρό και άνισο αγώνα. Ο μυρωμένος της άνοιξης αέρας έφτασε ως την Αγία Λαύρα, για να φέρει τους προκρίτους των Καλαβρύτων  από μακριά, πολύ μακριά τους φλογερούς στίχους του εθνικού τραγουδιστή που ξεψύχισε στις φυλακές  του Βελιγραδίου. “Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή”. Ένα ράσο ξέφυγε μέσα από τις αλυσίδες της πικρής δουλείας, που έμεινε από τότε, μένει και θα μένει πάντα  σύμβολο ακατάλυτο της αιώνας πατρίδας αγκαλιασμένης με την αιώνια πίστη. Κι ακούστηκε με ανακούφιση  ο όρκος του Γερμανού, πάνω από τους γονατισμένους μπρος στην ωραία πύλη προκρίτους και τα διασταυρωμένα  σπαθιά τους: “Ελευθερία ή θάνατος”. Κι ανέμιζε της Λαύρας το Άγιο Λάβαρο στον ολόδροσο αέρα του  ανοιξιάτικου πρωινού. Και απλωνόταν στη σκλαβωμένη γη του Γερμανού η ευλογία. Ως τη Μάνη και την Κρήτη,  την Κάσο και τα άλλα νησιά των 12 μαργαριταριών της Ρόδου και ως τη Σάμο, τη Χίο και τα αθάνατα Ψαρά. Κι επέρασε αντίκρυ ως της Μικρασίας την παραλία και ψηλά προς το βορρά, ως τη σκλαβωμένη Μακεδονία,  την Ήπειρο και τη Θράκη. Ερίγησαν τα σώματα των σκλάβων και οι ψυχές ορθώθηκαν και γράφτηκε μια ιστορία που δεν έχει όμοιά της  στον κόσμο. Μια ιστορία που λες πως τελειώνει κάπου κι όμως πάλι ξαναρχίζει στης Τριπολιτσάς την άλωση και στα στενά  των Δερβενακίων με τον Κολοκοτρώνη. Σβήνει στην Αλαμάνα με το μαρτυρικό θάνατο του ήρωα Αθανάσιου Διάκου  για να πάρει νέα φλόγα στη Γραβιά με του Ανδρούτσου την αποθέωση. Αφήνει του Μεσολογγίου το ολοκαύτωμα και των Ψαρών την ολόμαυρη ράχη και της Χίου το ρήμαγμα,  για να περάσει την ίδια ώρα στο Ναυαρίνο. Σβήνει για μια στιγμή στη Χαλκιδική με τον Εμμ. Παπά και στα νερά  της Αρακοίτσας στη Νάουσα για να πάρει νέα ζωή στο Αρκάδι, με τη θυσία του ηγουμενου Γαβριήλ.  Πουθενά δε σταματά. Τρέχει παντού. Από βουνά και κάμπους και ακρογιάλια και θάλασσες και νησιά. Βάφεται στο αίμα που χύνεται άφθονο, όχι όμως ματαια, αφού η ώρα έφτασε. Οι αλυσίδες της μαύρης δουλείας  έσπασαν. Οι γενναίοι μαχητές της ελευθερίας, οι ταπεινοί ραγιάδες, οι απόγονοι των Μαραθωνομάχων  και Σαλαμινομάχων, δίδαξαν σ’ ολόκληρο τον κόσμο το μάθημα των ορθίων ανδρών: πως η ύλη δε μπορεί να  νικήσει το πνεύμα. Αγαπητοί αναγνώστες. Η Επανάσταση του ‘21 είναι μέγιστο γεγονός. Γιατί; Διότι από την άβυσσο μιας  πολυαίωνης δουλείας, ανέβασε ξανά την Ελλάδα επάνω στη σκηνή της Ιστορίας και χάρισε στο λαό της την  εθνική του οντότητα. Το πανάχραντο εικοσιένα μας έδωσε το γλυκύ του καρπό, την ελευθερία. Κι εμείς τη γευόμαστε. Δεν πρέπει,  όμως, σαν άλλοι Λωτοφάγοι, να χάσουμε την πατρική μας μνήμη και να ασεβήσουμε έτσι, προς τους  ατρόμητους τουρκομάχους, τους αδάμαστους ναυμάχους, τους ανυπότακτους μαχητές της εθνικής μας σωτηρίας.  Αυτούς, ύστερα από την Παναγία μας, μεγαλύνομε· όσους μας ελευθέρωσαν αυτούς ευλογούμε, ευγνωμονούμε  όσους έπεσαν στο πολύαθλο χρέος. Όλοι οι Έλληνες οφείλομε στο 1821 μνημόσυνο και γνήσιο εορτασμό, γιατί λαοί αμνήμονες ιστορικά και αγνώμονες  εθνικά οδηγούνται στον όλεθρο και τον εξανδραποδισμό. Ας ανοίξουμε, λοιπόν προσεκτικά το βιβλίο της ιστορικής μνήμης και ας κάνουμε τις βαρύτιμες και ματωμένες  αξίες του ‘21 κινητήρια δύναμη της νεοελληνικής προκοπής. Ας δούμε τους Έλληνες του εικοσιένα όχι μόνο  στις ψηλές κορφές των δυνατοτήτων τους και στις άφθαρτες στιγμές των αγώνων τους, αλλά και στις θλιβερές και επώδυνες για το αγωνιζόμενο έθνος ώρες της αδελφομαχίας, και των εξοντωτικών συγκρούσεων  και ας μας γίνουν παράδειγμα προς αποφυγή. Ας μην ξεχνάμε πως η τουρκική σκλαβιά ήταν η δεύτερη  εθνική τραγωδία της ρωμιοσύνης. Δε στέρησε από το λαό μας, από τον Ελληνισμό μονάχα τη λευτεριά του,  αλλά ξεθώριασε και την πολιτιστική του ακτινοβολία. Πολλές γενιές Ελλήνων αγωνίστηκαν και πέθαναν  με το όνειρο της χαμένης λευτεριάς. Οι σπαρακτικοί συμβολικοί ψίθυροί τοςυ έγιναν με τον καιρό δημοτικό τραγούδι  και κλέφτικα φλάμπουρα. Ο πασίγνωστος στίχος του λαϊκού θρήνου της Αγίας Σοφίας δεν είναι ένα απλό μοιρολόι. Στην ουσία είναι ο καημός ενός περήφανου λαού που τον τραγούδησε σαν όνειρα και σαν ελπίδα:  “Σώπασε κυρά-Δέσποινα και μην πολυδακρύζεις, πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι δικά μας θα’ ναι”. Λέτε, φίλοι αναγνώστες, τα συμβαίνοντα εκεί στη Ρωσία-Ουκρανία να προοιωνίζονται κάτι; Πάντως η  Ορθόδοξη Εκκλησία, ας μην το ξεχνάμε κι αυτό, έγινε το 1821 το σκεύος της εκλογής, έγινε η ιερή κιβωτός  που διατράνωσε την εθνική επιβίωση. Μέσα εκεί αναπτύχθηκε ό,τι καλό γέννησε η ρωμιοσύνη στα χρόνια  της σκλαβιάς: οι ελεύθερες κοινότητες, το κρυφό σχολειό, το δημοτικό τραγούδι, η κλεφτουριά και ο  λαϊκός πολιτισμός, ο εμπορικός στόλος και ο πνευματικός διαφωτισμός. Γιορτάζοντας λοιπόν, πάλι τούτη την εθνική-θρησκευτική μας γιορτή, η ρωμιοσύνη ολόκληρη όπου γης  ας σηκώσουμε περήφανα το κεφάλι και ας ξανακοιτάξουμε κατάματα τους ήρωες του εθνικού μας ξεσηκωμού,  στοχαζόμενοι πάνω στο μήνυμα του αγώνα τους για τη λευτεριά: Καμιά μορφή ελευθερίας δεν αποχτιέται  χωρίς αγώνες. Αλίμονο, το ένα φαίνεται πως είναι συνάρτηση του άλλου. Διγενής Ακρίτας η λευτεριά,  πάντα θα παλεύει με το χάροντα στα μαρμαρένια αλώνια των εθνικών παθών και πάντα θα γεννιέται μέσα  από γενναίες καρδιές και ματωμένα κόκκαλα. Κι αφού, σαν έθνος αγωνιζόμαστε για τη λευτεριά αδερφών  Ελλήνων που είναι ακόμη στη σκλαβιά η ιστορική μας μοίρα μπορεί να εκφράζεται μόνο με το δίπτυχο  του εθνικού χρέους: Ενότητα και Αγώνας. Ζήτω η Ελλάδα μας!  Γ. Γαρυφαλλάκης  εκπαιδευτικός